Zonnewende

Ik houd van bijzondere astronomische verschijnselen. Zonsverduistering in Verdun? Check! Bloedmaan in Montepulciano? Gezien! Vallende sterren? Kom maar op!

Hemels was de zonnewende die ik vandaag precies twintig jaar geleden beleefde in Finland. In het piepkleine stadje Kannus in de regio Centraal-Österbotten - dit laatste heb ik opgezicht - was ik getuige van een dag die maar geen nacht wilde worden. Een dag die maar voortduurde en die niet mocht eindigen.

EUROPA

Kannus. Een stadje dicht bij de Poolcirkel dat met het Brabantse Esch al vele jaren deel uitmaakt van een Europees charter van kleine dorpen. Oud-burgemeester Wim Letschert van de toen nog zelfstandige gemeente Esch stond samen met zijn ambtsgenoot van het Franse plaatsje Cissé aan de wieg van het charter. Hun doel? Europa dichter bij de burger brengen.

Met succes. Inwoners van Esch stonden destijds te trappelen om elk jaar weer mee te gaan op een reis naar een dorpje ergens ver weg in Europa. Bièvre in België, Naestved in Denemarken, Cashel in Ierland of Kolindros in Griekenland. Later kwamen daar Oost-Europese bestemmingen bij zoals Ibănești in Roemenië of Moravče in Slovenië.

De tiende verjaardag van het Europees charter werd in 1999 gevierd in Kannus, op 2.350 kilometer verwijderd van Esch. En ik ging mee, als verslaggever van de lokale krant. Ik overtuigde de hoofdredacteur van mijn krant van het grote Europese belang van die journalistieke trip. Ik moest ook toegeven dat ik gewoon dolgraag naar Finland wilde. Waarom? De zonnewende…

MAGISCH

Die vijf dagen in Finland waren magisch. Natuurlijk, een dagje Helsinki mocht niet ontbreken. Je vergapen in de Temppeliaukiokerk, een architectonisch wonder. Maar nog veel indrukwekkender was die binnenlandse vlucht van de Finse hoofdstad naar Kokkola. Vanuit het vliegtuig zag ik de onmetelijke naaldbossen en al die ongerepte meren. Eenmaal in Kokkola pakten we de bus naar Kannus.

De zonnewende vierde ik met mijn gastgezin. Hoe? Natuurlijk gingen met z’n allen in zo’n traditionele Finse sauna waar je rug stevig wordt bewerkt met berkentwijgen. Daarna met de auto naar het bos, waar alle Finnen een houten huisje hebben. Worstjes en marshmallows roosteren boven een kampvuur, liedjes zingen en ontdekken wat je van elkaars land weet. Of ik ooit van Sibelius had gehoord? Ja natuurlijk. Met dank aan Triviant.

De uren verstreken en het wilde maar niet donker worden. Juist op het moment dat de zon achter de horizon leek te verdwijnen, kwam zij weer te voorschijn. En het bleef licht… zacht roze, licht geel. ‘Dit gelooft niemand’, zei een Duitse journalist die met me optrok. ‘Jawel hoor! We gaan foto’s maken.’ We legden ons moment niet veel later vast bij de dorpsklok die 00:18 uur aangaf.

KLAPROZEN

Eenmaal terug van het ‘nachtelijke’ uitstapje bij het meer dronken we een paar grote glazen bier op het terras van de Kannus Pub en Disco. En om 02.37 uur was daar de zon - nog steeds. Heel voorzichtig schijnend boven een weiland vol paardenbloemen en klaprozen. Het was zonde om naar bed te gaan dus bleven we wakker.

Mijn reisreportage over die Europese manifestatie in Kannus koester ik in een van de vele plakboeken. Alle foto’s zijn netjes opgeborgen in mapjes. Ik schreef over het verenigd Europa en de rol die inwoners van kleine dorpjes daarin kunnen spelen.

De herinnering aan de zonnewende zit in mijn geheugen gegrift, al zijn de beelden aan het vervagen. Tijd dus om weer eens naar Kannus te gaan. Ik wil het een dag lang geen nacht zien worden. Ga je mee?

Op de foto: Midzomernacht in Kannus (Finland), 02.37 uur, 21 juni 1999