Hanover Quay

‘No, I haven’t seen Bono today!’ De verkoper van de Spar-supermarkt aan de Hanover Quay in Dublin lacht als ik een kop espresso afreken. ‘Weer zo’n gast die hoopt een glimp van U2 op te vangen’, zie ik hem hoofdschuddend denken. Ik ben waarschijnlijk de zoveelste vandaag die De Vraag stelt.

Hanover Quay ligt aan het Grand Canal in de Docklands van Dublin. Tot enkele jaren geleden een sterk verouderd havengebied met leegstaande pakhuizen en vervallen loodsen. Bekijk de hoes van U2’s tweede album 'October' en je krijgt een goede indruk.

Nu is het hier booming business. Op de kop van het Grand Canal staat het Bord Gáis-muziektheater, een indrukwekkend ontwerp van Daniel Libeskind. Even verderop vind je het hoofdkantoor van Facebook. Verder alleen maar kantoortorens, hippe bars en trendy restaurants.

Die hemelse openluchtshow…

Tegenover ‘mijn’ Spar staat een op het eerste oog vervallen pakhuis. Dit is het hoofdkwartier van U2, de band waarop ik verliefd werd toen ik ze ergens in 1981 live op televisie zag spelen in Rockpalast. Meteen na het horen van ‘I Will Follow’, ‘The Electric Co.’, ‘Twilight’ en ‘An Cath Dubh/Into The Heart’ wist ik dat dit mijn bandje zou worden. En blijven.

Ik kocht ‘Boy’, ‘October’ en ‘War’, bij Disco Van den Broek. En ging helemaal voor de bijl toen ik ze - weer op tv - zag spelen op het Freilichtbühne in St. Goarshausen. Rinkelt er geen belletje? Het was die hemelse openluchtshow waarvan een aantal nummers op het album ‘Live – Under a Blood Red Sky’ terecht is gekomen.

Ticket to ride

7 juli 1985 was de dag dat ik U2 voor het eerst zag. In Werchter, België. ’s Morgens in alle vroegte door pa afgezet in het door popfans overspoelde dorpje aan de Demer. Rugzak vol met broodjes en natuurlijk veilig opgeborgen: Het Festivalkaartje. Gekocht bij Tommy in Tilburg voor 37 gulden en 50 cent. Mijn gouden wikkel, mijn ticket to ride.

Zelden heb ik zo’n mooie zomerdag beleefd. De hele dag live muziek van de allergrootste bands van dat moment. The Ramones, ’s morgens om half elf. One, two, three, four! Het nog onbekende R.E.M. uit Athens, Georgia. Paul Young & The Royal Family, The Style Council, Depeche Mode en als afsluiter Joe Cocker.

De sterren van de hemel…

En toen de avond viel, waren ze daar: U2. Eindelijk. Terwijl de zon nog langzaam achter het podium moest wegzinken, speelden Bono, The Edge, Adam Clayton en Larry Mullen Jr. de sterren al van de Werchterhemel. Twintigers waren het, niet heel veel ouder dan ik. De wereld aan hun voeten.

Ik herinner me alle liedjes. ‘The Unforgettable Fire’ was net verschenen en bijna allemaal kwamen ze langs: ‘Bad’, ‘Pride (In The Name of Love)’, ‘A Sort of Homecoming’ en natuurlijk de majestueuze titelsong. Na ‘40’ galmde de Keltische muziek van Clannad over de festivalweide, de fans dronken van geluk achterlatend.

Ik heb daarna geen enkele U2-tournee gemist. Ik heb ze gezien in Ahoy met B.B. King en op de grasmat van De Kuip waar doorgaans Feyenoord voetbalt. Heilige grond in Rotterdam. Op de eerste rij in het Sportpaleis (Antwerpen), op de tribune van ‘Koning Boudewijn’ (Brussel).

Eén keer in Twickenham (Londen) om ‘The Joshua Tree’ integraal te omarmen en - hoe mooi - in de stampvolle 3Arena aan de North Wall Quay in Dublin. Een thuiswedstrijd. Met z’n allen aan de hand van Bono door Cedarwood Road wandelen.

60

Aan de Hanover Quay is intussen niemand te bekennen. De U2-vesting blijft vandaag gesloten. Geen Bono. Geen The Edge. Geen Adam. Geen Larry. Onbewust denk ik op het terras aan het liedje ‘Stay (Faraway, so close!)’. Heel dichtbij, maar toch zo intens ver weg...

Mijmerend wandel ik naar de koffiebar in de Spar en bestel een tweede kop espresso. Achter me hoor ik intussen een auto starten. ‘Ah, je bent er nog’, lacht de verkoper minzaam als hij de kassa aanslaat en ik hem twee euro geef. ‘Je hebt pech gehad jongen’, lacht hij terwijl hij naar buiten tuurt. ‘Ik zag zojuist Bono wegrijden…’

Vandaag is Paul David Hewson jarig. Bono 60 jaar. Bedankt voor al die mooie liedjes.

(Foto: Bono en Adam Clayton op Werchter, 7 juli 1985)