#FlandrienAtHome

‘Vandaag voel ik me ontheemd. Rusteloos. Verdrietig. Het Grote Gemis.’ Woorden die ik precies een jaar geleden schreef toen de Ronde van Vlaanderen - Vlaanderens Mooiste - van de wielerkalender werd geschrapt. Waarom? Corona, natuurlijk. Dit jaar gaat De Ronde wél door, gelukkig. Maar het wordt een Eerste Paasdag waarbij de ‘Hoogmis’ thuis op de bank wordt gadegeslagen, van de start in Antwerpen tot de finish in Oudenaarde, 254 kilometer en 300 meter verder.

Michelinkaart 372
Wat was ik dit jaar weer graag naar Vlaanderen gereden, kaart en kompas in de hand. En Michelinkaart 372 in de aanslag om alle kleine weggetjes te vinden en de koers op zoveel mogelijk plekken te zien. Om de Ronde van Vlaanderen écht te beleven, heb je niets aan een navigatiesysteem dat je slechts van A naar B wil brengen. Alleen met een goede kaart en een uitmuntende navigator slaag je erin Vlaanderen te doorkruisen en het peloton minstens vijf keer te zien.

Ik kan ze dromen, de heuvels die de renners gaan bedwingen. En hoe poëtisch hun namen misschien klinken, ze boezemen ontzag in. Ik som ze op: Katteberg, Oude Kwaremont, Kortekeer, Eikenberg, Wolvenberg, Molenberg, Marlboroughstraat, Berendries, Valkenberg, Berg ten Houte, Kanarieberg, Paterberg, Koppenberg, Steenbeekdries, Taaienberg en Kruisberg (Hotond). O ja, de Oude Kwaremont wordt drie keer geserveerd, de Paterberg komt tweemaal langs, zelfs kort voor de finish.

De Muur
Denkend aan de Hoogmis denk ik terug aan al die befaamde edities die ik vroeger op de BRT zag. Wat keek ik uit naar de ultieme beklimming van de Muur van Geraardsbergen, die in 2012 uit het parcours verdween maar nadien enkele keren terugkeerde. ‘De Ronde van Vlaanderen zonder Muur is als een pint zonder alcohol’, las ik ergens. Wat me altijd is bijgebleven is het geploeter van de renners, op hun hielen gezeten door ploegleiderswagens die toen ook nog over de kasseien werden geleid. Niet zelden werd een renner van zijn wielersokken gereden…

Dit jaar verheug ik me weer op de Koppenberg. Waarom? Ik mocht er ooit logeren, aan de voet van deze helling van maximaal 22 procent. Daar, op de hoek van de Rotelenberg en Steengat staat een klein wit huis dat ik ooit bewoonde. Elke dag - een week lang - trok ik erop uit en doorkruiste ik de Vlaamse Ardennen. Aan het slot van elke rit natuurlijk nog één keer de Koppenberg op. Wat. Een. Hel. Een verraderlijk aanloopje, een supersteil vervolg, een bedrieglijk stuk vals plat en dan verder omhoog over de kinderkoppen.

Bavikhove
Koppenberg. Als het peloton er morgen overheen rijdt, zal het ergens halverwege Eerste Paasdag zijn en zit ik in Boxtel op de bank. Ik houd me aan de coronaregels die de organisatie van De Ronde ons wielerliefhebbers heeft opgedragen. ‘Blijf thuis voor de buis. Be a #FlandrienAtHome.’ Ik trakteer mezelf op een paar pintjes met een alcoholpercentage van 6,6, net zoveel als het hellingpercentage van die andere kasseienkraker. Kwaremont, een brouwsel van hoge gisting uit Bavikhove.

Volgend jaar wil ik er weer bij zijn. De koers zien, ruiken, voelen. Dan geen melancholisch verlangen naar tijden van weleer, maar weer ter communie gaan in Vlaanderen. Hoogmis.

OP DE FOTO: De 'top' van de Koppenberg, op een dag dat de Ronde van Vlaanderen er niet passeert. Idyllisch gelegen, maar een hel om boven te komen... (Foto: Marc Cleutjens)