Tom

Otterlo, 7 mei 2016. Tom Dumoulin koerst door Otterlo. Rugnummer 151. Trui: roze. Tom gaat aan de leiding in de Giro d’Italia die dat jaar in Apeldoorn van start is gegaan en een dag later de Veluwe doorkruist. Precies op het juiste moment vang ik hem in mijn lens. Hij rijdt helemaal links, voorafgegaan door al zijn ploegmakkers van zijn toenmalige team Giant-Alpecin. Tom. Later die maand stapt hij af in de Giro: zitvlakblessure.

Een jaar later, in 2017, keert hij glansrijk terug. In de zinderende slottijdrit klopt hij in het shirt van Sunweb klassementsleider Nairo Quintana. 51 seconden verdwijnen als sneeuw voor de Italiaanse zon. Champagne bij de kathedraal in Milaan, een reusachtige bokaal… Hier staat dé wielerrevelatie van Nederland die ons jarenlang in vervoering gaat brengen. De toekomstig winnaar van de Tour de France. Olympisch kampioen in spe.

Sneltrein
Vandaag is het 23 januari 2021 en zet Tom zijn fiets in de stalling. Een dapper besluit dat óók een roze trui verdient. Doe er gerust een gele bij. En een hele grote bokaal. Waarom? Tom is niet gelukkig en heeft na lang wikken en wegen een ingrijpende keuze gemaakt. ‘Afgelopen jaar ben ik mezelf vergeten’, zegt hij voor de camera van de NOS. Openhartig, eerlijk en kwetsbaar. Hier zit een wielrenner die worstelt, op zoek is naar zichzelf in een wereld die hij typeert als een sneltrein die nooit stopt. ‘Wat wil de mens Tom Dumoulin met zijn leven op dit moment?’, zegt hij met zachte stem. ‘Ik krijg de tijd niet om die vraag te beantwoorden.’

En dus stopt Tom er even mee. ‘Het lijkt wel alsof ik een rugzak van 100 kilo heb afgedaan, ik werd vanochtend meteen vrolijk wakker.’ Een twinkeling in de ogen volgt. Het besluit heeft hem zichtbaar goed gedaan. ‘Wat nu?’, vraagt de NOS. ‘Ik moet uitzoeken hoe ik Tom Dumoulin, de wielrenner wil zijn’, klinkt het. En: ‘Ik wil het graag goed doen voor iedereen. Maar wat wil ík nou? Wil ik nog wielrenner zijn? Vragen waar ik zo langzaamaan ongelukkig van werd en die nu beantwoord moeten worden.’

Prachtige televisie, een paar minuten maar, in een tijd waarin iedereen alleen maar over corona en covid-19 praat en de lockdown en de avondklok ons leven beheersen. Hier zit een bijzondere sportman die zijn hart lucht en op zoek gaat naar antwoorden die alleen hijzelf kan vinden. Ik wens vurig dat hem dat lukt.

Campingstoeltjes
Ik hoop Tom ook weer eens voor mijn lens te krijgen. In Otterlo misschien? Kleine kans... Op de Cipressa, de Poggio of de Passo dello Stelvio? Zou mooi zijn. Maar als de fiets in de stalling blijft en Tom daar gelukkig van wordt, is dat ook goed. Gelukkig heb ik de foto’s nog en denk ik gewoon nog vaker terug aan die zonnige middag in Otterlo. Met z’n viertjes in de berm bij een rotonde, op campingstoeltjes, koffie en broodjes in de tas. Met Tjeu, Maurits en mijn zoon. Hoe die heet? Tom.