Stoer meisjesboek

‘The whole community is behind you, Kellie!’ Het is niet eens zo’n opvallend spandoek dat buurtbewoners hebben opgehangen aan het hek van Mountjoy Square Park, een stadspark in Dublin ten noorden van de Liffey. Ze betuigen steun aan hun kersverse Olympische gouden medaillewinnaar Kellie Harrington. Daags voordat de Olympische vlam in Tokyo doofde, veroverde Kellie – kind van de buurt – voor Ierland het goud in de boksring door regerend wereldkampioen Beatriz Ferreira uit Brazilië te verslaan.

Het verhaal van amateurbokser Kellie leest als een stoer meisjesboek. De 31-jarige kampioen, met 64 kilogram uitkomend in het lichtgewicht, groeide op in Portland Row. Een straat die zo kenmerkend is voor de northside van Dublin: een tikkeltje grauw met een vleugje vergane glorie, hier en daar meer dan somber. Hier leven arbeiders en werklozen achter kleurrijk beschilderde voordeuren hun alledaagse leven en wonen mensen op straat omdat ze geen dak boven hun hoofd hebben. Elke ochtend ontdek je ze in hun slaapzakken in portieken, elke avond drommen ze samen bij de soepkeuken voor het General Post Officie aan O’Connoll Street.

Stiekem boksen
Kellie ging stiekem boksen in het schuurtje van de buren omdat de sport volgens velen ‘niks voor meisjes was’. Ze bokste tegen haar eigen schaduw, bij gebrek aan een serieuze opponent of gewillige sparringpartner. In haar eerste gevecht in de ring ging ze kansloos ten onder tegen een meisje uit Cavan, dat vele malen beter was. ‘Die gaat nooit meer boksen’, kreeg Kellie na deze afstraffing te horen. Ze werd uitgelachen en zou later toegeven dat ze het best moeilijk vond iemand te slaan. ‘Na elke punch wilde ik sorry zeggen.’

Keihard trainen bij St. Mary's Boxing Club in Tallaght, een voorstad van Dublin, bracht Kellie succes. In 2017 won ze als weltergewicht zilver op het Europees kampioenschap, een jaar nam ze op het EK het brons mee als lichtgewicht. Later dat jaar volgde de wereldtitel en in 2020 kwalificeerde Kellie zich als lichtgewicht voor de Olympische Spelen. Een succesverhaal voor een meisje dat tot dan toe een anoniem leven had geleid en veel tegenslagen moest overwinnen. ‘Ik kon niet stilzitten op school en maakte nooit huiswerk. Ik had geen discipline, werd elke dag uit de klas gestuurd en vertrok in het tweede jaar om nooit meer terug te gaan.’

‘Our golden girl’
Het had zo maar anders kunnen aflopen met Kellie. ‘Ik hing rond in flats en dronk alleen maar. Ik kwam op de meest donkere plekken van de stad. Mensen die me aankeken, zagen iemand die was voorbestemd om haar leven achter tralies door te brengen. En iemand die voorbestemd was om voor haar 25e dood te gaan…’ En nu? Nu is Kellie ‘our golden girl’, zoals een poster bij huize Harrington aan Portland Row laat zien. 'Go Kellie Go! All the way from Portland Row to Tokyo.'

Hier keek de hele buurt zondagochtend in alle vroegte op een groot beeldscherm naar de Olympische boksfinale en barste een volksfeest los toen de scheidsrechter de hand van de Ierse omhoog hief. Camera’s van alle Ierse tv-stations registreerden hoe vader Christy, moeder Yvonne, broers Christopher en Joel en partner Mandy Loughlin een feestje bouwden met de buurt.

Pakweg 10.000 kilometer verderop in Tokyo huilde Kellie tranen van geluk bij RTÉ Sports. Tranen omdat ze het ooit onmogelijke geachte nu mogelijk had gemaakt – goud winnen – en ook op grote afstand steun voelde van haar familie en buurtgenoten. ‘Er zijn van die momenten in je carrière dat mensen zeggen dat het hele land achter je staat. Nu voel ik dat écht. Ik kan niet wachten om naar huis te gaan!’

Schoonmaker
Daar, in Portland Row, zal Kellie deze week bij thuiskomst struikelen over de vlaggen en spandoeken. En als ze de stalen spoorburg in Amiens Street passeert, zal ze zien dat het hele stadsdeel trots op haar is. Al weken knippert hier een metersbrede lichtreclame die laat zien dat iedereen hier duimt voor Olympisch succes: ‘Make Dublin 1 proud, Kellie!’.

Dat is gelukt. Kellie zal stralen van geluk. Maar ze gaat beslist niet naast haar boksschoenen lopen. Ze blijft haar passie voor de sport delen met haar parttime baan als schoonmaker in het St. Vincent’s Ziekenhuis in Fairview. ‘I am more than just a boxer. I’m a giving person. I have a fantastic family and a great job at home.’

Kellie blijft het gesprek van de zondag, ook bij de hurlingfans die samendrommen bij de pubs rond Croke Park. In het immense stadion is de tweede halve finale van het All Ireland-toernooi en bevechten de teams van Kilkenny en Cork elkaar. Bij Omara’s Red Parrot, een prachtige pub aan Lower Dorset Street, drinken ze buiten op de stoep gebroederlijk een pint Guinness voordat ze naar Croke Park gaan. Geel-zwart en rood-wit. Samen groen. Samen proosten op Kellie. Slàinte!