Pascal Guyot

Het is een onbeduidend dorpje in de Haute-Saône, een streek in Noordoost-Frankrijk waar de stilte oorverdovend kan zijn. La Chapelle-lès-Luxeuil. Een handjevol huizen, gegroepeerd rond kerk en café. De teller stokt op 437 inwoners. Op afstand raast het verkeer over de N57 van Épinal naar Vesoul en terug. Bijna niemand die de afslag neemt en via de D32 in het dorpshart halt houdt.

Een paar jaar geleden kneep ik hier toch de fietsremmen dicht. Weg van de snelweg. Op huisnummer 5 aan de Route de Luxeuil bevindt zich immers een restaurantje waar je als wielerliefhebber ooit geweest moet zijn: La Trattoria. Inderdaad, een eettent met een Italiaanse kaart, Italiaanse wijnen en - geloof het of niet - een Italiaans aandoende tuin met zitjes.

HOOPVOLLE START

De joviale gastheer is een in Belfort geboren Fransman die op Tweede Kerstdag 60 jaar is geworden. Pascal Guyot. Met echtgenote Corinne vierde hij precies een maand geleden het tienjarig bestaan van zijn zaak. En dat deed hij vanwege de coronacrisis in stilte. Waarom ik er destijds aanklopte? Pascal Guyot is een wielrenner. Zijn korte carrière begon veelbelovend in 1977. Als junior won hij het Frans kampioenschap op de weg.

Pascal Guyot reeg de successen nadien niet aaneen. Zijn hoopvolle start werd gevolgd door een tamelijk anonieme loopbaan in het grote peloton. Hij werd tweede in de koers Nice-Alessio in 1982 en veroverde een jaar later het zilver in een etappe in Parijs-Nice. Hij reikte tot de zesde plaats in Dwars door België en was in 1983 tweemaal dicht bij een etappezege in de Tour de l’Avenir.

Op de palmares van Pascal Guyot prijken ook de namen van klassiekers als Milaan-San Remo en Gent-Wevelgem. Verder nam hij in 1982 en 1983 deel aan de Tour de France en ging hij van start in Critérium du Dauphiné Libéré. Hij reed in dienst van La Redoute-Motobécane, kwam een jaartje uit voor Peugeot-Michelin en bouwde zijn carrière af bij Skil.

INGELIJST

Als je de toegangspoort naar La Trattoria passeert, verwacht je niet bij een wielrenner aan te kloppen. Dat wordt pas duidelijk als je naar binnen gaat. Daar hangen gesigneerde wielershirts en vergeelde krantenknipsels aan de muur; een wielercarrière samengevat in fotolijstjes. Vraag ernaar en Pascal Guyot serveert de hele avond wielerverhalen. ‘Ah, les messieurs sont cyclistes!’, lachte hij toen we ons voorstelden. En het grote wielerboek ging open.

‘Viens!’, klonk het even later, nog voordat het voorgerecht was opgediend. Pascal Guyot nam ons mee naar de tuin, waar onder een treurwilg een kleine schuur stond. Daarin stond zijn fiets. De Fiets. Le Vélo. Hiermee reed hij de Tour de France, samen met Joop Zoetemelk, Gerrie Knetemann en Hennie Kuiper. ‘Zullen we morgen een stukje gaan fietsen? Ik rijd jullie er allemaal af!’

PLANCHE DES BELLES FILLES

Ik herinner me niet meer wat er die avond op het menu stond. Het ging alleen maar over fietsen. Wielrennen in de Vogezen. Of we Ballon d’Alsace toch al hadden beklommen. En of de Grand Ballon ook op ons routeschema stond. De eerste col werd bedwongen, de tweede heeft nog steeds de status ‘to do’, net als La Planche des Belles Filles, de berg met beslist de allermooiste naam.

Als het er ooit van komt - en waarom niet? - sla ik La Chapelle-lès-Luxeuil in elk geval niet over. Op weg van Épinal naar Vesoul is het maar een kleine omweg. Het eten bij La Trattoria is goed, de verhalen zijn tijdloos…