Lána Anna

Paraplu (m.; -’s; parapluutje) [Fr. parapluie], 1 opvouwbaar draagbaar voorwerp, bestaande uit een samenstel van baleinen waarop een waterafstotende stof is gespannen, en een stok waarmee men het geheel kan opsteken om zich tegen de regen te beschermen: de bank brengt een paraplu als de zon schijnt en komt hem weer halen als het gaat regenen; (scherts.) aju, paraplu, afscheidsgroet; 2 (fig.) beschermend, overkoepelend geheel: de beschermende paraplu van de overheid.

De coronadagen vullen zich met zon. Er lijkt geen einde te komen aan de gekste lente die ik ooit heb meegemaakt. Nog maar enkele weken geleden klaagden we steen en been over de aanhoudende regen en was nog net geen permanente dijkbewaking nodig om Dommel, Beerze en Smalwater in toom te houden. En nu, midden in de coronacrisis, schijnt de zon. Onophoudelijk, urenlang, geen wolkje aan de lucht. En het is stil. Overal. Oorverdovend stil.

Paraplu.

Toen ik deze week een lange natuurwandeling maakte moest ik ineens aan een paraplu denken. Niet omdat regen in aantocht was - de zon scheen onophoudelijk! - maar om bescherming te zoeken. Bescherming tegen een onzichtbare vijand die om zich heen grijpt. Een vijand die ook in mijn dorp zijn eerste slachtoffers maakt en ons allemaal in de greep houdt. Zou een paraplu helpen om gezond te blijven? Of is meer nodig om straks de zomer te kunnen vieren? Een Weesgegroetje misschien?

Precies twee jaar geleden wandelde ik op een regenachtige avond door Anne’s Lane in Dublin. Lána Anna. Een smal steegje, parallel aan de altijd drukke Grafton Street, uitkomend op Anne Street South. Sráid Anna Theas. Daar hingen ze, een paar meter boven mijn hoofd. Honderd paraplu's. In alle kleuren van de regenboog. Samen sterk houden ze Lána Anna en zijn bewoners droog. Een rustgevend beeld. ‘Het mag hier regenen tot sint-juttemis, maar jij blijft droog’, zingen de paraplu’s hier in koor.

Ik wou dat ik een van die paraplu’s uit Lána Anna had meegenomen en voor altijd bij me kon dragen. Mijn wapen tegen onze Nederlandse regen, maar ook mijn beschermeling tegen die onzichtbare vijand. Zonder Ierse paraplu ben ik nu aangewezen op al die 'verstandige maatregelen'. Binnen blijven. 1,5 meter afstand. Social distancing. En een Weesgegroetje misschien. Of toch liever een schietgebedje richting Saint-Patrick? Dat is de patroonheilige die in Lána Anna aanbeden wordt als ook honderd paraplu’s niet meer toereikend zijn.

Het komt goed.

(Foto: Lána Anna, Dublin, 27 maart 2018)