Een goed stel...

Op de dag dat op het WK in Rusland vier poulewedstrijden worden gespeeld en de eerste echte beslissingen vallen, denk ik terug aan zaterdag 25 juni 1988. Want: geen zin in Uruguay-Rusland, het duel tussen Saudie-Arabië en Egypte laat ik lekker lopen.

Toegegeven, ik had vandaag wat hulp van de media nodig om herinnerd te worden aan De Wedstrijd die het Nederlands elftal op deze warme zaterdag dertig jaar geleden speelde in het Olympia Stadion in München. Na drie poulewedstrijden – 0-1 verlies tegen Rusland, 3-1 winst op Engeland en een lucky 1-0 tegen Ierland (Wim Kieft!) – volgde de halve finale.

In het Hamburgse Volksparkstadion greep Oranje de winst en werd een ticket voor de finale in München veiliggesteld. Het huis was te klein na die bevrijdende treffer van Marco van Basten. En maakte ik me op voor de finale. Thuis kijken? Nee, naar de kroeg! Het terras van ’t Hart van Boxtel wel te verstaan, in de volksmond beter bekend als De Bips.

Een oude Philips-tv waarvan het beeld werd vertroebeld door zonneschijn was alles waarover we beschikten op het bomvolle terras. Geen groot scherm, laat staan een hoempa-orkest op de Markt. Hier en daar wat oranje slingers, maar geen versierde straten.

Nadat Ruud Gullit en opnieuw Marco van Basten hadden gescoord en Hans van Breukelen aan één knipoog genoeg had om de strafschop van Igor Belanov te stoppen, ging de beker de lucht in. Theo Reitsma roemde het jubelende Oranje als ‘een goed stel’ en warempel, Nederland pakte in dat prachtige stadion in München zijn eerste grote voetbalprijs.

Dertig jaar later resteert de herinnering aan die warme zaterdagmiddag. Natuurlijk, we waren blij. Maar euforisch was het niet op de Markt in Boxtel. Een paar juichende supporters, een of twee claxonnerende auto’s die wat rondjes reden. De echte vreugde kwam pas toen Oranje weer voet op Nederlandse bodem zette, op vliegveld Welschap in Eindhoven.

Toen kwam ook mijn euforisch momentje… Gewoon in de berm van de rijksweg, zoals we de A2 toen noemden. Bij de verkeerslichten nabij klooster Sint-Charles - dat bestond toen nog - dromden we samen om de bus te zien die Onze Helden naar Amsterdam bracht. En toen die bus zich aandiende, juichten we voor Oranje. Of ik de spelers heb gezien? Ik weet dat coach Rinus Michels voorin zat, stoïcijns. Een glimp van Gullit misschien. De twee enige foto’s die ik maakte, ben ik kwijt.

Als ik vanavond kijk naar Iran-Portugal of toch kies voor Spanje-Marokko denk ik nog eens terug aan die memorabele finale tegen Rusland. En aan die bus die langzaam voorbij Boxtel over de rijksweg kroop. Ik hoop het ooit nog eens mee te maken. En ik net als Theo Reitsma kan uitroepen: een goed stel. Toekomstmuziek?